Olur Öyle

Dışarısı karanlık… Yağmur yağıyor. Böyle zamanlarda içim de kararır benim genelde; evde ne kadar ışık varsa açarım. Oysa şimdi televizyon kapalı, tek bir mum yanıyor odamda ve fonda Remo Giazotto’nun Adagio in G Minor’ı çalıyor.

Nicedir gri bulutlar dolaşıyor kafamda; öfkeli, alevli, tepkiliyim. Hoşuma gitmiyor böyle olmak, için için ne kadar enerjim varsa onu yiyorum ve hayattaki terslikleri tolere etme gücüm azalıyor, bir de can yakıyorum, öyle olunca benim de canım yanıyor.

Ama isteyince her şey değişir, biliyorum. Ne kadar çirkinlik, öfke, umutsuzluk varsa dönüştürmeye çalışıyorum; pat diye olmuyor, ama vazgeçmiyorum.

Az önce birden keskin biçimde değişti beyin kimyam. Oturup yazmak istedim. Kaybolmasın istedim. Düşünceler ve hisler koku gibi çünkü; uçucu. Uçsunlar yine, gökyüzüne karışsınlar ama bu anı hatırlayayım istedim.

Sanki birileri evrendeki tüm renkleri alıp damardan vücuduma enjekte etmiş gibi… Ormanda yağmur kokusu altında ağaçların arasında uzun süre yürümüşüm gibi… Dağa çıkmış, fazla oksijene maruz kalmışım gibi… Günlerdir aç gibi… Birazdan son nefesimi verecekmişim gibi huzurluyum.

İnsan huzurlu olduğu zaman tırmalamıyor… Ne ironik; içinde yaşadığımız yüzyıl ve kültürde “başarı” olarak kodlanan her şeyde obsesif, sevgi ve ilgi dilenen, kendini göstermeye ve kanıtlamaya çalışan baskın ve zehirli hisler var. Arınınca, şeffaflaşınca, tüm hislerinle barışınca, bedenini sadece dış kabuğun olarak gördükçe, altın kafesinin kapısını kendi iradenle açabildikçe, Dünya denilen gezegenden çıkıp bütünle Bir olunca ve sistemi anladıkça sakinleşiyorsun; öyleyken sen en derininde her şeyi net biçimde biliyorsun ya, ne kendine ne de bir başkasına kanıtlamaya çalıştığın hiçbir şey kalmıyor.

Geçmişine dönüp baktığında yapmış olduğun tüm tercihler için kendine hesap verebilir durumdaysan iyisin aslında. Hesap kapalı. Masadan her an kalkabilirsin. Kendi şımarıklıklarını, nankörlüklerini, kıymet bilmezliklerini bağışlayabiliyorsan ve yaptığın tüm hatalar için kendine öz şefkat gösterebiliyorsan bulutlar dağılıyor. En sevdiklerinin ve en güvendiklerinin ruhunda yaratmış olduğu göçüklerde çiçekler açıyor, herkesin senin hayatında bir misyonu olduğunu ve o yüzden ne yaşanması gerekiyorsa onun yaşandığını kabulleniyor, içerlemekten vazgeçiyor, bağırmak yerine susuyor, sende tahribat yaratanların da yaralarını görüp, onları yaralarından öpüp sarılıp helalleşiyorsun.

O zaman teslimiyet geliyor, oturuyor yanı başına. Bir o ağlıyor, bir sen. “Bilmiyordum” diyorsun. “Anlayamamıştım…” Sonra teslimiyet kucaklıyor seni, başını okşuyor. “Olur öyle…” diyor. İsyanına üzülüyorsun sonra, ister istemez hem kendinde hem başkalarında yarattığın tahribata… Ama kendine de sarılman gerekiyor. “Anladın ya, hem de ölmeden, hayatının bir noktasında bunu keşfettin ya; artık böyle varolmak zorunda değilsin” diyebilmen ve yaşanan her şeyi “iyi” ya da “kötü” diye yaftalamaktan vazgeçip geçmişe sünger çekmen…

Yağmur durdu şimdi. Evlerin ışıkları sokağa yansıdı. Sokaklar sanki yakamozla dolup taşıyor gibi… Dışarıda, evi ve kimsesi olmayan ve çaresizce kaderine teslim olan insanlar ve hayvanların sabaha çıkıp çıkamayacakları belli değil. Sınavlar zor, ruhunun derinliklerine gömülü öğretileri hatırlamak üşürken ve açken pek olası değil. Bu sistem insanoğlunun yarattığı bir sistem ve ilahi düzenle hiç bir alakası yok…

Ama isteyince her şey değişir, biliyorum. Türümün; tüm canlılar ve detaylara takılmadan tüm insanlar için eşitliği ve adil bir dünyayı görmezden gelemeyeceği hatta bunu tüm hücreleriyle isteyip bunun için çalışacağı ve böyle bir sistem kuracağı günün geleceğini umuyorum. O zamana kadar herkes, içinde ne kadar renk varsa onu dökse hayata; farkındalığı üzerine yoğunlaşsa, kurban psikolojisine teslim olup hayatı kendine ve çevresindekilere zehir etmese keşke… Ama zaten her şey olacağına varır.

Sevgi ve şefkatle…

ZD